بررسی تاثیر ژل قابل جذب ضد چسبندگی در کاهش چسبندگی های روده باریک دسروزه ترمیم نشده و پس از ترمیم در موش های آزمایشگاهی

چسبندگی های داخل صفاقی در اکثر موارد، به واسطه جراحی های شکمی ایجاد می شوند و یکی از مهمترین عوارض جراحی و از مهمترین علت های مرگ و میر می باشد. این چسبندگی ها مکررا باعث عوارض مهمی می شوند از قبیل دردهای مزمن شکم و لگن، انسداد و ایلئوس روده باریک، آبسه های شکمی، ناباروری در زنان، طولانی شدن و آسیب ارگان ها در جراحی های بعدی. روش ها و مواد مختلفی برای کاهش یا پیشگیری از این چسبندگی ها معرفی شده است. یکی از این مواد ژل قابل جذب ضد چسبندگی Oxiplex-AP می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ژل Oxiplex/AP در کاهش چسبندگی های ناشی از دسروزه شدن روده ها بعد از عمل در موش ها می باشد.

 این مطالعه به صورت تجربی مداخله ای روی 40 موش آزمایشگاهی انجام شده است. این موش ها به 4 دسته 10 تایی بر اساس تصادف تقسیم شدند. در گروه اول در حین لاپاروتومی، از ترمیم ساده با بخیه های لامبرت در محل دسروزاسیون روده باریک استفاده کردیم. در گروه دوم علاوه بر ترمیم با بخیه لامبرت از ژل قابل جذب ضد چسبندگی در محل آسیب استفاده کردیم. در گروه سوم دسروزاسیون روده باریک بدون ترمیم و بدون استفاده از ژل در شکم رها شد. در گروه چهارم پس از استفاده از ژل در محل آسیب، روده ها وارد شکم شدند.

در این مطالعه از 40 عدد موش در چهار گروه استفاده شد. میزان جسبندگی های داخل صفاقی در هر چهار گروه، دو هفته پس از جراحی اولیه بر اساس معیارهای نیر (Nair) ارزیابی شد. نتایج بدست آمده در هر چهار گروه به این صورت بود که چسبندگی نوع سوم (شدید) در گروه اول بیشترین (10 مورد) و در گروه چهارم کمترین (5 مورد) می باشد.این مطالعه نشان داد که بطور کلی اختلاف معنی دار آماری براساس درجه چسبندگی بین گروه های درمانی وجود دارد (مقدار احتمال = 05/0). این اختلاف بین گروه های اول و چهارم بطور معناداری اثبات شد و بین گروه اول و سوم اختلاف، نسبتا معنادار بود

 در این مطالعه تاثیر ژل قابل جذب ضد چسبندگی Oxiplex/AP بررسی شد که از لحاظ آماری معنادار شده است. اطلاعات به دست آمده کاهش میزان چسبندگی در گروه چهارم (استفاده از ژل قابل جذب ضد چسبندگی بدون ترمیم با بخیه) را نسبت به بقیه گروه ها نشان داده شده است و در گروه سوم (بدون ترمیم با بخیه و بدون استفاده از ژل)، نسبت به گروه اول (ترمیم با بخیه) کاهش میزان چسبندگی را نشان داده است. می توان نتیجه گرفت که ژل مورد نظر ممکن است باعث کاهش میزان  چسبندگی های ناشی از دسروزاسیون روده باریک بعد از جراحی شود و همچنین می توان نتیجه گرفت که در نبود این ژل، دسروزاسیون های کمتر از یک سوم قطر روده، بهتر است بدون ترمیم در شکم رها شوند و این شیوه نسبت به ترمیم با بخیه های لامبرت بدون افزایش شانس پرفوراسیون روده، میزان چسبندگی کمتری را ایجاد می کند.