بررسی سبکی قصه های منظوم ناصر کشاورز

قصه منظوم یکی از انواع شعر روایی کودک است که ویژگی های شعر و قصه را یکجا دارد و به دلیل همین دارا بودن توامان جذابیتهای شعر و داستان، میتواند جذابترین نوع ادبی کودکان باشد. ناصر کشاورز یکی از شاعران برجسته کودکان است که با خلق بیش از چهل قصه منظوم طی سه دهه اخیر، جایگاهی ویژه در میان سرایندگان این نوع ادبی دارد. پژوهش حاضر میکوشد با بررسی و تحلیل سبکی قصه های منظوم این شاعر معاصر در سه سطح زبانی، داستانی و شعری به این پرسشها پاسخ دهد: قصه های منظوم ناصر کشاورز از نظر زبانی، داستانی و شعری دارای چه ویژگی هایی هستند و آیا این آثار طی سه دهه شاعری او از نظر سبکی تغییر محسوسی کردهاند؟ از نظر سبکی کدام وجه قصه های منظوم در موفقیت آنها اثرگذارترند؟ در این بررسی سبک شناسانه، سروده شده اند، بررسی و تحلیل 1395 تا 1371 چهلودو قصه منظوم کشاورز که طی سالهای شده اند و روشن شده است که کشاورز در قصه های منظوم آغازین خود بیشتر به استفاده از زبان نوشتاری گرایش داشته است؛ اما در کارهای بعدی خود به استفاده از زبان گفتاری و بهره گیری از لغات و تعبیرات عامیانه و کودکانه روی آورده است. در سطح شعری نیز کشاورز از تمایل به وزنهای سنگین و آرام، حرکتی ملموس به سمت بهره گیری از وزنهایی با ضرباهنگ تندتر و موسیقی پرنشاط تر داشته است. در سطح داستانی نمیتوان یکدستی خاصی را در قصه های منظوم او مشاهده کرد. عمدتا مهمترین مسائل اثرگذار بر موفقیت بعضی و ناموفق بودن برخی دیگر از قصه های منظوم کشاورز ویژگی های زبانی و عناصر شعری آنها بوده و عناصر داستانی تاثیر کمتری در این مسئله داشته است.