شیوه خاص مولوی در بیان موضوع»غفلت ممدوح و مذموم«با استفاده از تمثیل و حکایت
مثنوی شاهکار عرفانی مولانا از معدود آثاری است که در عین دیرینگی، از بسیاری جوانب همچنان تازگی و طراوت خود را حفظ نموده است. یکی از جنبه های تازگی این اثر، استفاده از تمثیل و رمز در بیان مفاهیم عرفانی است. بعلاوه در میان آثار کهن، چشمگیرترین اثر ادبی که تمثیل در آن بسیار به چشم میخورد مثنوی مولوی است. مولانا برای نزدیک کردن مطالب عرفانی به ذهن و فهم و ادراک شنوندگان و همچنین تبیین مقصود خود به تمثیل متوسل شده است و هرقدر که مسئلهای مبهمتر و پیچیدهتر باشد بر تعداد تمثیلها میافزاید. باوجود این که مولوی در حکایات تمثیلی تحت تاثیر سبک و سیاق قصص قرآنی است اما در تمثیل دارای سبک شخصی است. در این تحقیق که به روش توصیفی- تحلیلی نوشته شده است، حکایات و تمثیلهای مربوط به و شیوه سمبلپردازی در این تمثیلها بررسی میشود.نتایج »غفلت ممدوح و مذموم«موضوع تحقیق نشان میدهد که مولانا تنها از یک تمثیل برای بیان غفلت ممدوح استفاده کرده است اما تمثیلهای زیادی را برای توضیح غفلت مذموم به کار برده است. سمبلها و رمزهای غفلت در مثنوی خواب(برای غفلت ممدوح و مذموم)، چنگ، شب، پنبه، پرده و تخم هستند. مولانا علت غفلت آدمی را نفس، آرزو، دنیا و نعمتهای آن، گستاخی و نعمتهای خداوند میداند
مثنوی معنوی ، تمثیل ، رمز ، غفلت ممدوح ، غفلت مذموم
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.