آثار غیرمالی تدلیس در باروری های پزشکی

باروری های پزشکی روش های تولید مثل مصنوعی است که در سالهای اخیر مورد استقبال زوج های بیشماری قرار گرفته است. در انواع این روش ها، امکان تحقق تدلیس وجود دارد که چالش های متعددی را به همراه خواهند داشت. برخی از این چالش ها در آثار غیرمالی همچون نسب، ولایت و حضانت رخ می دهد. ضرورت پرداختن به این موارد اینست که به دلیل فقدان راهکار قانونی مشخص و سکوت قانونگذار بحران های نوینی گریبانگیر روش های مزبور می شود و به جای حل مساله ناباروری زوج های جوان معضلات جدی تری به وجود-خواهد آمد. با بررسی های صورت گرفته به این نتیجه رسیدیم، نسب طفل به سبب تدلیس در باروری های پزشکی ازبین نمی رود و رابطه خونی برقرار می ماند؛ هرچند برخی صاحب نظران نسب را درصورت وقوع تدلیس نامشروع تلقی می نمایند. ولایت در صورت تدلیس در لقاح ناهمگون درصورتیکه از جانب اهداکنندگان باشد، مجدد به صاحب اسپرم بازمی گردد و در باروری های پزشکی همگون نیز تاثیری در ولایت قهری ندارد. همچنین درصورت وقوع تدلیس از جانب اهداکنندگان و عدم پذیرش طفل از جانب اهداشوندگان، حضانت او نیز برعهده اهداکنندگان قرار می گیرد. درصورتی که کادر درمان و یا مرکز درمانی مرتکب تدلیس شوند، هزینه حضانت طفل را می توان از مدلسین مطالبه نمود. همچنین در حقوق انگلستان تدلیس در باروری های پزشکی آثار غیرمالی متفاوتی را به همراه دارد. ولایت به معنای اخص کلمه در این کشور وجود ندارد. حضانت نیز درصورتی که اهداکنندگان و اهداشوندگان پذیرای طفل نباشند، برعهده نهادهای حمایتی دیگر قرار می گیرد و از این لحاظ از منافع طفل حمایت مطلوبی صورت گرفته است. نسب نیز مفهوم واقعی خود را در این کشور از دست داده است؛ زیرا رویکرد قانون در این کشور به سمت قراردادی بودن این مفهوم است.