بررسی آزمایشگاهی حذف فلز سنگین آرسنیک از آب با استفاده از نانوجاذب اکسید آهن/N-ایزوپروپیل اکریل آمید/ کیتوزان

فلزات سنگین از جمله آلاینده های محیط زیست هستند که مواجهه انسان با بعضی از آنان از طریق آب و مواد غذایی می تواند مسمومیت های مزمن و خطرناکی را ایجاد کند. مشکل مسمومیت آب های آشامیدنی به آرسنیک در تمامی کشورها جان بسیاری از انسان ها را به خطر انداخته است. در پژوهش حاضر حذف فلز سنگین آرسنیک از آب با استفاده از نانوجاذب اکسید آهن/N-ایزوپروپیل اکریل آمید/ کیتوزان به صورت آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. در این پژوهش برای جذب فلز سنگین آرسنیک، از یک نانوجاذب مغناطیسی استفاده شد که یک روش ابداعی است. به منظور افزایش ظرفیت جذب، از عملیات پیوندزنی پلیمر بر روی سطح نانوذره استفاده شد که با این کار، سطح ویژه جاذب به مقدار قابل توجهی افزایش یافت. در واقع با قرار دادن پلیمرها بر روی جاذب، میل ترکیبی افزایش می یابد. نتایج نشان داد، نانوجاذب سنتز شده توانایی جذب آرسنیک را در غلظت های مختلف دارد، اما میزان آن در غلظت های مختلف متفاوت است. ایزوترم های لانگمیر، فروندلیچ، تمکین و دوبینین رادوشکویچ با داده های آزمایشگاهی جذب آرسنیک در دمای 45 درجه سلسیوس و pH برابر 5/7 در غظت های مختلف برازش شدند؛ مقدار 9956/0=R2 برای مدل لانگمیر، تایید می کند که این مدل برای برازش داده های آزمایشگاهی مناسب است. میزان جذب آرسنیک در شرایط بهینه در pH برابر با 5/7، مقدار جاذب 10 میلی گرم، زمان تماس 60 دقیقه، دمای 45 درجه سلسیوس و غلظت 10میکروگرم در لیتر، مقدار 2/82 درصد به دست آمد.