اثر تیمارهای بیولوژیکی و شیمیایی بر بهبود تحمل به شوری در گندم

تنش شوری به عنوان یک محدودیت مهم در تولید محصولات کشاورزی به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک شناخته شده است. در بین راهکارهای بهبود رشد گیاه در شرایط تنش شوری، استفاده از جدایه های تریکودرمای قادر به تحمل شوری و کاربرد سیلیسیوم می تواند راهکاری موثر و سازگار باشد. به منظور ارزیابی اثرات مایه زنی تریکودرما ویرنس و کاربرد سیلیسیوم بر برخی از ویژگی های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی گندم در شرایط شور، آزمایش گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورها شامل سه سطح شوری (3E1: ، 7 E2: و10 dS m-1 E3:) از منابع NaCl ،  CaCl2 و  MgCl2 (به نسبت  3: 2: 1) ، دو سطح سیلیسیوم از منبع Na2SiO3 شامل صفر (S1) و 5/1  mM (S2)و دو سطح  مایه زنی قارچ (با و بدون مایه زنی) بود. نتایج نشان داد که تنش شوری موجب کاهش معنی دار ارتفاع گیاه، میزان کلروفیل، عملکرد دانه و سایر ویژگی های مورد اندازه گیری شد. تنش شوری سبب افزایش غلظت پرولین و قند، نسبت Na/K و Na/Ca در برگ شد. کاربرد سیلیسیوم مقدار کلروفیل و عملکرد دانه گندم را در شرایط شور و غیرشور به طور معنی داری افزایش دادف ولی تاثیر آن بر ویژگی های ذکر شده کمتر از قارچ بود. نتایج نشان داد که سیلیسیوم با کاهش نسبت های Na/K و Na/Ca و غلظت پرولین در برگ باعت کاهش تنش شوری در گندم شد. مایه زنی تریکودرما به طور معنی داری میزان کلروفیل و عملکرد دانه گندم را در محیط شور افزایش داد. تریکودرما ویرنس با کاهش معنی دار نسبت های Na/K و Na/Ca و غلظت پرولین و افزایش قند محلول در برگ باعث کاهش تنش شوری شد.