مقایسه اثربخشی درمان روایت مدار و ACT، بر کیفیت زندگی و اضطراب وجودی سالمندان

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان های روایتی و مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر کیفیت زندگی و اضطراب وجودی سالمندان بود. این پژوهش از نوع تجربی با طرح (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل)، می باشد. جامعه آماری را سالمندان ساکن در سراهای سالمندی شهر تهران تشکیل دادند. نمونه ها به تعداد 30 نفر، با روش خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفره، شامل دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل، جای گرفتند. سپس از هر سه گروه با استفاده از پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-BREF) و اضطراب وجودی (EAI)، پیش آزمون گرفته شد و در ادامه، گروه آزمایشی یکم در معرض روایت درمانی گروهی و گروه آزمایشی دوم نیز در معرض درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد گروهی، قرار گرفتند و گروه کنترل نیز هیچگونه مداخله ای را دریافت نکرد. نتایج آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره با اندازه گیری مکرر نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل درمان های روایت مدار و مبتنی بر پذیرش و تعهد، منجر به افزایش کیفیت زندگی (01/0>P) و کاهش اضطراب وجودی (01/0>P) سالمندان می شوند. از طرف دیگر هر دو روش درمانی به صورت معنادار بر کیفیت زندگی (05/0<P) و اضطراب وجودی (05/0<P) سالمندان اثربخشی یکسانی داشتند که با توجه به اثربخش بودن هر دو شیوه درمانی مبتنی بر رویکرد روایتی و مبتنی بر پذیرش و تعهد، می توان از آن ها به منظور افزایش کیفیت زندگی و کاهش اضطراب وجودی سالمندان استفاده نمود