اثربخشی تلفیق دو رویکرد واقعیت درمانی و معنادرمانی به شیوه گروهی بر کیفیت زندگی و سازگاری روان شناختی زنان سرپرست خانوار

پژوهش حاضر، به منظور بررسی اثربخشی تلفیقی معنادرمانی و واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر کیفیت زندگی و سازگاری روان شناختی زنان سرپرست خانوار انجام شده است. این پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل نابرابر می باشد. جامعه آماری، شامل تمامی زنان سرپرست خانواده تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی شهر مشهد است که در سال1395-1396به مرکز مشاوره کمیته امداد مراجعه نموده اند. شیوه نمونه گیری به صورت، در دسترس بوده است و حجم نمونه برابر با30 نفر و شیوه گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه می باشد. ابزار پژوهش حاضر، پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه ارزیابی سازگاری روان شناختی (فرم بزرگسالان) بود و همچنین داده ها با نرم افزار18 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. در آزمون معنا داری، میانگین نمرات کیفیت زندگی و سازگاری روان شناختی در پس آزمون گروه آزمایش به طورمعناداری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است، به صورتی که یافته های آزمون کواریانس نشان داد، تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون معنادار است. بنابراین، می توان نتیجه گرفت، ترکیب روش های درمانی و ادغام فنون و روش ها، مرتبط با مشکلات مراجعان اثربخشی درمان را افزایش می دهد. در این پژوهش نشان داده شد که تلفیق معنادرمانی و واقعیت درمانی بر کیفیت زندگی و سازگاری روان شناختی در زنان سرپرست خانواده تاثیر دارد و به عبارتی، موجب افزایش آن می گردد.