بررسی تاثیر کاربرد آلوگرفت استخوانی منجمد خشک و آلوگرفت استخوانی منجمد خشک نسبتا دمینرالیزه بر روی رژنراسیون استخوانی در نقایص استخوانی ایجاد شده در کالواریوم خرگوش: مطالعه هیستولوژیک و هیستومورفومتریک

بازسازی ضایعات استخوانی از اهداف ایده آل درمان های پریو دنتال و ایمپلنت های دندانی می باشد. بیومتریال های مختلفی به منظور دستیابی به این هدف استفاده شده و مطالعات زیادی سعی در مقایسه و معرفی بهترین آن ها داشته است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پیوند استخوانی منجمد خشک نسبتا دمینرالیزه (PDFDB) و آلوگرفت استخوانی خشک منجمد (FDBA) بر رژنراسیون دیفکت های استخوانی کالواریای خرگوش بود.

در این مطالعه تجربی، 48 دیفکت مشابه با قطر 8 میلی متر در کالواریای 16 خرگوش ایجاد شد. دو دیفکت با FDBA و PDFDB پر شدند و دیگری به عنوان گروه کنترل خالی باقی ماند. کلیه دیفکت ها با ممبران کلاژنی پوشانده شدند. 6 هفته و 12 هفته بعد از جراحی، ارزیابی های هیستولوژیک و هیستومورفومتریک انجام شد تا این متغیرها ارزیابی شوند: میزان تشکیل استخوان جدید و نوع آن، میزان ماده پیوندی باقیمانده، درجه التهاب و الگوی تشکیل استخوان. مقایسه درصد استخوان سازی و بیومتریال باقی مانده با آزمون آنالیز واریانس تکراری انجام شد، در حالی که مقایسه متغیرهای کیفی توسط آزمون غیر پارامتری Friedman صورت گرفت.

به لحاظ میزان تشکیل استخوان جدید، تفاوت معنی دار قابل توجهی بین سه گروه مطالعه در گروه 6 هفته ای (33/0=P) و در گروه 12 هفته ای (98/0=P) دیده نشد. در نمونه های 6 هفته ای، میزان ماده پیوندی باقیمانده در گروه PDFDB به صورت قابل توجهی کمتر ازFDBA  (04/0=P) بود، اما این تفاوت در نمونه های 12 هفته ای قابل توجه نبود (41/0=P). کیفیت استخوان تفاوت قابل توجهی بین گروه های حاوی گرفت استخوانی و گروه کنترل پس از 12 هفته نشان داد (01/0=P). بدین معنی که کلیه نمونه ها استخوان لاملار را پس از 12 هفته نشان دادند در حالی که در گروه کنترل، تنها استخوان woven یا ترکیبی از woven و لاملار دیده شد.

FDBA وPDFDB  اثر رژنراتیو مشابهی در دیفکت های استخوانی کالواریای خرگوش نشان دادند و بلوغ استخوانی را نسبت به دیفکت های بدون پیوند تسریع کردند.