رابطه ی سبک های دلبستگی و رضایت زناشویی با میانجی گری بخشش و همدلی: بررسی یک مدل

هدف اصلی مطالعه  آزمایش برازندگی مدل سبک های دلبستگی با رضایت زناشویی و با میانجی گری های همدلی و بخشش بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه یزد بودند که حداقل دو سال از زندگی مشترکشان گذشته باشد و در دامنه سنی بین 45-20 سال قرار داشته باشند. از بین این افراد 200 نفر (101 مرد و 99 زن) که در ترم بهمن 1396-1397 مشغول به تحصیل بودند به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه های مقیاس دلبستگی بزرگسالان کولینز و رید (RAAS)، مقیاس رضایت زناشویی، مقیاس گذشت خانواده (FFS) و مقیاس صفات همدلی باتسون (BEA) را تکمیل کردند. داده ها از طریق روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر (آزمون بوت استرپ) با استفاده از برنامه های 21-SPSS و AMOS تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که سبک های دلبستگی علاوه بر اثر مستقیم بر رضایت زناشویی به طور غیرمستقیم و از طریق نقش میانجیگری عامل بخشش و همدلی بر رضایت زناشویی اثر دارند. بر اساس یافته های پژوهش می توان گفت بخشش و همدلی از جمله فرآیندهای مهمی هستند که چه به طور مستقیم و چه غیرمستقیم از راه کاهش تاثیر منفی عواملی مانند سبک های دلبستگی ناایمن، سبب افزایش رضایت زناشویی می شوند. در نتیجه، لازم است تا جهت افزایش کیفیت روابط بین همسران، ضمن توجه به نوع سبک دلبستگی آن ها، به تقویت بخشایندگی و همدلی بین آن ها پرداخت.