مقایسه اثربخشی مداخله ذهنیت رشدیابنده با برنامه یادگیری مستقل بر تاب آوری تحصیلی دانش آموزان تیزهوش کم پیشرفت

هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی مداخله ذهنیت رشدیابنده با برنامه یادگیری مستقل بر تاب آوری تحصیلی دانش آموزان تیزهوش کم پیشرفت بود. روش پژوهش حاضر نیم  آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر مدارس استعدادهای درخشان در مقطع متوسطه اول استان قزوین در سال تحصیلی 95-1394 بوده است، که از میان آن ها نمونه آماری به صورت هدفمند و بر اساس احراز ملاک های کم پیشرفتی گزینش شده (39 نفر)، و سپس به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گروه گواه گمارده شدند (13 نفر در هر گروه). ابزارهای مورد استفاده در پژوهش شامل پرسشنامه موفقیت تحصیلی صالحی (1393) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز و وو (2004) بود. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر) تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که نمرات تاب آوری تحصیلی گروه های آزمایش در هر دو گروه یادگیری مستقل و ذهنیت رشدیابنده بیانگر تغییر معنی دار نسبت به گروه گواه، و همچنین عدم تفاوت معنی داری بین دو گروه آزمایش نسبت به یکدیگر بوده است (05/0>p). بر این اساس، استفاده از مداخله ذهنیت رشدیابنده و یادگیری مستقل جهت بهبود تاب آوری در دانش آموزان تیزهوش کم پیشرفت توصیه می شود.