تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT) بر مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد-کودک  (PCIT) بر مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه لیست انتظار بود که بر روی 27 کودک با اختلال طیف اتیسم (3 تا 7 سال) در مراکز توانبخشی شهر تهران انجام شد. آزمودنی ها از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 15 و 12 نفری مداخله ای و لیست انتظار قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 13 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای دو بار تحت  برنامه درمانی تعامل والد کودک قرار گرفت. برای جمع آوری داده های حاصل از مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم از پرسشنامه علایم مرضی کودکان ویرایش چهارم (CSI_4) به عنوان پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری مکرر با رعایت مفروضه ها استفاده شد. یافته های به دست آمده نشان داد برنامه درمانی تعامل والد کودک به کاهش نشانه های نقص توجه و فزون کنشی نافرمانی مقابله ای، سلوک،  اضطراب جدایی منجر شد و در کاهش اضطراب فراگیر، اضطراب اجتماعی، افسردگی عمده، افسردگی مداوم موثر نبود. بنابراین، می توان گفت که برنامه درمانی تعامل والد کودک باعث کاهش مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم می شود و می توان از این روش برای کاهش رفتارهای نامطلوب کودکان با اختلال طیف اتیسم استفاده کرد.