مقایسه اثربخشی آموزش رفتاری والدین و دارودرمانی بر شدت نشانه های دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال کاستی توجه/بیش فعالی (AD/HD) و استرس فرزندپروری در مادران آنها

اختلال کاستی توجه/بیش فعالی (AD/HD) یکی از رایج ترین اختلالات عصبی- تحولی رایج دوران کودکی است. این اختلال علاوه بر ایجاد مشکلات رفتاری و یادگیری در کودک، معمولا تعامل کودک مبتلا را با خانواده و نیز همسالان، با مشکل مواجه می کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه اثربخشی آموزش رفتاری والدین (BPT) مبتنی بر رویکرد بارکلی و دارو درمانی با متیل فنیدیت (MPH، ریتالین) در کاهش شدت نشانه های دانش آموزان پسر مبتلا به اختلال کاستی توجه/بیش فعالی و میزان استرس فرزندپروری در مادران آن ها بود. ابزارهای پژوهش شامل نخستین خرده مقیاس ویرایش چهارم پرسشنامه علائم مرضی کودکان (CSI-4)، تدوین شده توسط گادو واسپرافکین (1994) و  مقیاس استرس فرزندپروری بری و جونز (1995) بود. نتایج نشان داد که هر دو روش در کاهش شدت نشانه ها در کودکان مبتلا به ADHD و استرس فرزندپروری مادران موثر بودند، اما اثربخشی دارودرمانی بر هر دو متغیر وابسته، به نحوی معنادار بیش از اثربخشیBPT بود.