اثربخشی آموزش مهارت های زندگی ویژه بزرگ سالان شاغل در محیط های کاری

محیط کار و شرایط نامطلوب حاکم بر آن ارتباط تنگاتنگ با معضلات درون فردی، بین فردی کارکنان و سازمانی دارد. شواهد پژوهشی در جوامع مختلف نشان داده است، آموزش مهارت های زندگی در محیط کاری می تواند عاملی حمایت کننده در برابر عوارض ممکن باشد. هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی آموزش مهارت های زندگی در محیط های کاری در استان تهران است. جامعه پژوهش حاضر دربرگیرنده کلیه کارکنان دارای تحصیلات دیپلم و بالاتر شاغل در سازمان های دولتی و غیردولتی فعال این استان بود که از این آن ها 456 نفر (با میانگین سنی 95/33 سال و انحراف استاندارد 20/7 و میانگین سابقه کار 62/8 سال و انحراف استاندارد 72/6) انتخاب، و در کارگاه های آموزشی مهارت های زندگی ویژه بزرگ سالان شاغل در محیط های کاری شرکت داده شدند. از شرکت کنندگان خواسته شد مقیاس مهارت های زندگی (اکبری زردخانه و همکاران، 1393)، مقیاس افسردگی اضطراب و استرس، مقیاس سرسختی روان شناختی و سیاهه احساس خصومت ویلیامز در دو مرحله قبل و بعد از مداخله این ابزارها را تکمیل نمایند. انجام تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد در مرحله پس آزمون نیمرخ مهارت های زندگی در محیط های کاری گروه های آزمایشی و کنترل پس از حذف اثر پیش آزمون تفاوت معنادار از هم دارد (03/0 = 2η و 05 /0 < p و (215 و 3) = df 79/3 = F و 81/1 = W). این یافته به این معنا است که مداخله توانسته است موجب افزایش مولفه های مهارت های زندگی در محیط های کاری شود. بحث وآموزش مهارت های زندگی ویژه بزرگ سالان شاغل می تواند موجبات بهبود مهارت های زندگی کارکنان را فراهم نماید. البته برای بهبود اثربخشی این آموزش ها، بومی سازی محتوی بسته آموزشی، استفاده از مدرسان آموزش دیده و فراهم نمودن شرایط لازم اجرای کارگاه ها در محیط های کاری پیشنهاد می شود.