مقایسه ی عملکرد سازه های بتنی با بهسازی شده با جداگر لرزه یی یا میراگر سیال ویسکوز در برابر بار انفجار

امروزه با توجه به افزایش حملات تروریستی در نزدیکی ساختمان های با اهمیت بالا و مراکز دولتی حساس، طراحی ساختمان ها در برابر بارهای ضربه یی و به طور مشخص انفجار، اهمیت ویژه یی دارد. در نوشتار حاضر، بررسی اثر انفجار در یک سازه ی موجود بتنی و دو شیوه ی بهسازی سازه در برابر انفجار بررسی شده است. به عنوان گزینه ی ابتدایی، میراگرهای سیال ویسکوز با درصدهای میرایی 5 تا 25 و سپس استفاده از جداسازهای لرزه یی به عنوان گزینه ی دوم بررسی شدند. کلیه ی مدل سازی های عددی در محیط نرم افزار SAP و به روش تاریخچه ی زمانی غیرخطی انجام شده اند. در بررسی ها مشهود است که میزان برش پایه در استفاده از جداگر لرزه یی نسبت به قاب خالی در حالت بهینه ی انتخابی، 50٪ کاهش و میراگرها در حالت بهینه ی انتخابی این میزان را حدود 60٪ افزایش داده اند. اما از طرف دیگر، میزان جابه جایی های نسبی بین طبقات در حالت استفاده از میرایی های ذکر شده بسیار کاهش داشته و به میزان 1٫7٪ رسیده است، به گونه یی که میزان آن با جداگر لرزه یی، به کمینه ی 2٪ رسیده است.