ارتباط تجارب معنوی روزانه با خودمراقبتی سالمندان شهر گنبد کاووس

با افزایش سن، تغییراتی در ابعاد سلامتی سالمندان به وجود می آید. با توجه به تغییرات ایجاد شده، سالمندان مستعد آسیب و کاهش کیفیت زندگی می باشند. در نتیجه، رفتارهای ارتقا دهنده سلامت، اهمیت بیشتری پیدا می کند. مذهب و معنویت می تواند تاثیر مثبتی بر روی سلامت روانی و جسمی داشته باشد. با افزایش سن، باورهای مذهبی و سلامت معنوی هم افزایش می یابد. همچنین، پایبندی به اعتقادات و دستورالعمل های دینی انگیزه فرد را برای ایجاد و تقویت رفتارهای خودمراقبتی افزایش می دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی ارتباط تجارب معنوی روزانه با خودمراقبتی سالمندان بود.

این مطالعه توصیفی- همبستگی بر روی 200 نفر از سالمندان شهر گنبد کاووس در سال 1396 انجام گردید. نمونه ها به روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه تجارب معنوی روزانه (Daily Spiritual Experience Scale یا DSES) و پرسش نامه توانایی خودمراقبتی افراد سالمند (Self-care Ability Scale for the Elderly یا SASE) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی Pearson و آزمون های ANOVA و Independent t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

 میانگین تجارب معنوی سالمندان و خودمراقبتی آنان به ترتیب 63/9 ± 31/81 و 22/5 ± 97/51 گزارش گردید و بر اساس ضریب همبستگی Pearson، ارتباط معنی داری بین این دو متغیر وجود نداشت (910/0 = P). اختلاف معنی داری بین تجارب معنوی روزانه با شغل مشاهده شد (007/0 = P). همچنین، یافته های به دست آمده، تفاوت معنی داری را بین خودمراقبتی و وضعیت تاهل نشان داد (020/0 = P).

میزان تجارب معنوی در سالمندان بالا می باشد که با توجه به فرهنگ و باورهای دینی در آنان، می توان با شناسایی نیازهای معنوی و تقویت آن ها، به بهبود کیفیت زندگی سالمندان کمک نمود.