بررسی نیازهای آموزشی مدیران نظام صنفی کشاورزی از دیدگاه کارگزاران و اعضای هیت مدیره شهرستان های استان همدان

نظام صنفی کشاورزی، مکانی است که افراد حقیقی و حقوقی که در حیطه کشاورزی اشتغال دارند، به منظور اخذ پروانه فعالیت به آن مراجعه می کنند و از آن پس، به آنها فرد صنفی گفته می شود. از سال 1389 نظام صنفی کشاورزی به عنوان پل ارتباطی بین کشاورز و سازمان های دولتی عمل کرده است و به منظور هویت دادن به مشاغل بخش کشاورزی و حمایت از حقوق صنفی کشاورزان فعالیت می کند. تحقیق حاضر با روش پیمایشی و با هدف بررسی نیازهای آموزشی مدیران نظام صنفی کشاورزی از دیدگاه کارگزاران و اعضای هیئت مدیره نظام صنفی شهرستان های استان همدان انجام گرفت. داده های مورد نیاز تحقیق از طریق پرسشنامه جمع آوری گردید. جامعه آماری این تحقیق را اعضای هیات مدیره نظام های صنفی کشاورزی و کارگزاران تعاون روستایی شهرستان های استان همدان تشکیل دادند که 115 نفر را شامل می شدند. با توجه به محدود بودن جامعه آماری مورد مطالعه از روش سرشماری برای بررسی افراد استفاده شد. روایی پرسشنامه از طریق روایی صوری و توسط اساتید دانشگاه و اعضای کمیته پایان نامه و همچنین تعدادی از متخصصان موضوعی در نظام صنفی کشاورزی و تعاون روستایی استان همدان مورد تائید قرار گرفت. پایایی نیز با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ  (90/0=α) مورد تایید قرار گرفت. نتایج نشان داد که میانگین «مهارت های اجرایی و ارتباطی» بیشتر از سایر حیطه ها بوده و از دیدگاه پاسخگویان نیاز به آموزش بیشتری در این حیطه وجود دارد. یافته های این مطالعه نشان داد که اعضای هیئت مدیره نظام صنفی کشاورزی با توجه به میانگین کل محاسبه شده (62/3) در کلیه حیطه های مورد بررسی، به آموزش و کسب تجربه نیاز دارند. همچنین نتایج حاکی از رابطه ی مثبت و معنی دار بین آموزش اعضای هیئت مدیره و دفاع از حقوق کشاورزان بود. افزون بر این، بین میزان تحصیلات پاسخگویان و آموزش اعضای هیئت مدیره نظام صنفی کشاورزی رابطه ی مثبت و معنی داری وجود داشت. نتایج مربوط به بررسی رابطه بین محل خدمت پاسخگویان با فرصت های قانونی و ساختار قوانین نشان از رابطه ی معنی داری بین این دو مقوله داشت.