سنجش تاب آوری و توان اکولوژی شهری در برابر زلزله با تاکید بر مولفه های محیطی (نمونه موردی: منطقه یک شهرداری تهران)

افزایش جمعیت و رشد روزافزون شهرنشینی منجر به رشد و گسترش شهرها در مکان های نامساعد بدون توجه به پارامترهای طبیعی و بوم شناختی شده است. روند توسعه فیزیکی بدون برنامه، آسیب پذیری شهرها در برابر مخاطرات محیطی را تشدید کرده است که هدایت آگاهانه و برنامه ریزی اصولی در جهت ایجاد پایداری محیطی را می طلبد.از این رو پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از مدل ANP در رویکردی تلفیقی با GIS، میزان تاب آوری و توان اکولوژی منطقه یک شهر تهران در برابر زلزله را در ارتباط با 8 معیار اصلی (شیب، جهت های شیب، سازندهای زمین شناسی، نوع گسل، فاصله از بستر رودخانه ها، فاصله از مسیر قنات ها، کاربری اراضی و فاصله از اراضی ناپایدار به لحاظ شهرسازی) و 38 زیرمعیار ارزیابی نماید. روش این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی با هدف کاربردی است. نتایج پژوهش نشان می دهد که 28/27 درصد از سطح منطقه (63/946 هکتار) از تاب آوری خیلی زیاد، 86/10 درصد (97/376 هکتار) از تاب آوری زیادی، 46/23 درصد (88/813 هکتار) از تاب آوری متوسط، 03/25 درصد (60/868 هکتار) از تاب آوری کم و 34/13 درصد (00/463 هکتار) از تاب آوری خیلی کم در برابر زلزله برخوردار می باشد. به طورکلی می توان گفت نواحی شهرداری که در غرب منطقه یک شهرداری تهران واقع شده اند نسبت به دیگر نواحی منطقه از تاب آوری و توان اکولوژی کمتری در برابر زلزله برخوردار می باشند.