کاربرد داستان گویی به عنوان یک ابزار برنامه ریزی ارتباطی برای شناسایی و تفسیر ارزش های محیط زیستی، نمونه مطالعاتی استان یزد

هدف این پژوهش معرفی روش داستان گویی به عنوان یک ابزار برنامه ریزی ارتباطی برای درک مشترک و یادگیری دو طرفه برنامه ریز و جامعه محلی در مورد ارزش های محیط زیستی و کاربرد آن ها به عنوان اصول و معیارهای برنامه ریزی محیط زیستی است. داستان گویی برای شناسایی ارزش های محیط زیستی ساکنین چهار روستای خورمیز، تنگ چنار، سرو، بهادران واقع در شهرستان مهریز استان یزد استفاده شده است. از طریق گفتگوهای غیررسمی، خاطرات، داستان ها و روایتهای جامعه بازخوانی و ارزش های محیط زیستی آن ها با کمک مردم استخراج شد. همچنین، شکل ها، اقدام ها و رفتارهای محیط زیستی دوستانه مردم برای انتقال ارزش ها از سطح ژرف ساختی ذهن به سطح رو ساخت در واقعیت شناسایی شد. با توجه به شرایط اقلیمی دشوار و بر اساس سیستم باورها و شناخت واقعی جوامع از محیط زیست، ارزش هایی چون هماهنگی با طبیعت و کمترین اختلال در نظم های طبیعی، زیر بنای رفتار با محیط قرار گرفته که در عمل منجر به توسعه های نوآورانه و سازگار با محیط زیست شده است. توسعه هایی آشنا مثل قنات و یخچال تا سایر رفتارهای روزمره ای که ارزش های محیط زیستی جامعه را دلالت می کند. مشخص شد که داستان گویی امکان پیوند بین ارزش های محیط زیستی جامعه و راه حل های برنامه ریزی محیط زیست را فراهم می کند و به خوبی می تواند در قالب فرایند برنامه ریزی حرفه ای جای گیرد.