سهم آموزش عالی در کاهش بحران های اجتماعی

از اواخر دهه ی شصت و اوایل دهه ی هفتاد، سرعت تاسیس موسسات و دانشگاه های غیر انتفاعی از دانشگاه های دولتی فزونی گرفت و دانشگاه های غیرانتفاعی به خصوص در بسیاری از شهرها حتی شهرهای دور افتاده بدون در نظر گرفتن نیاز های کشور به پذیرش دانشجو آن هم به میزان زیاد اقدام کردند. غافل از اینکه تولید نیروی انسانی متخصص و کارآمد نیاز به متخصصین واجد شرایط دارد. در بسیاری از واحد های این دانشگاه ها در مناطق دور دست بدون داشتن متخصص باندازه کافی در بعضی از رشته ها نه تنها مقطع کارشناسی، بلکه کارشناسی ارشد و دکترا هم راه اندازی شد! که در بعضی از آن ها یکی دو استاد به صورت پروازی به این شهر ها می رفتند و می روند و اکثر دروس را تدریس و بیشتر پایان نامه ها را بدون رعایت اصول‏ راهنمایی و مدرک صادر می کنند! در بعضی از دانشگاه ها هم تعداد افراد غیرمتخصص که درس های کاملا تخصصی را تدریس می کنند مخصوصا در حوزه علوم انسانی که از مهم ترین و موثرترین رشته هاست، کم نیست.‏ همچنین اساتید و محققان دیگری هم می شناسیم که بدون داشتن تخصص و یا بدون اطلاع از یافته‏های مستخرج از پژوهش‏های علمی روشمند، دست به قلم می شوند و اطلاعات خود را همراه با تحلیل های برخاسته از ذهن خود به عنوان یک متخصص بیان می کنند. امروزه متاسفانه به موضوع تخصص در بعضی از...