تاثیر گلایسین بتائین بر افزایش تحمل به شوری در گیاه سالیکورنیا (Salicornia persica)

افزایش روز افزون جمعیت جهان و نیاز بیشتر به تامین خوراک برای انسان و دام، استفاده از خاک های شور در زراعت را به امری بدیهی بدل می کند. گیاه سالیکورنیا با نام علمی Salicornia sp. از خانواده اسفناجیان (Chenopodiaceae) گزینه مناسبی جهت معرفی به منظور زراعت در خاک های شور و نیمه شور است. این مطالعه با هدف بررسی واکنش گیاه سالیکورنیا به محلول پاشی گلایسین بتائین در کشت گلخانه ای و پیش تیمار این ماده در مرحله ی جوانه زنی تحت سطوح مختلف شوری، در دو مرحله  به اجرا درآمد. در مرحله اول تیمارهای شوری در پنج سطح (صفر، 150، 300، 450 و 600 میلی مولار) سدیم کلراید، بعنوان فاکتور اول و گلایسین بتائین در پنج سطح (0، 30، 60، 90 و 120 میلی مولار) بعنوان فاکتور دوم در نظر گرفته شدند. مرحله دوم شامل تیمار شوری با سدیم کلراید در سه سطح (150، 300 و450 میلی مولار) به عنوان فاکتور اول و گلایسین بتائین در سه سطح (0 ، 60 و 120 میلی مولار) بعنوان فاکتور دوم بود. سطوح بالاتر از300 میلی مولار شوری در هر دو مرحله باعث کندی و توقف صفات مرتبط با جوانه زنی و رشدی گیاه سالیکورنیا و افزایش فعالیت آنزیمی در سطح 300 میلی مولار سدیم کلراید شد، از طرفی پیش تیمار بذر و محلول پاشی با گلایسین بتائین (سطح 120 میلی مولار) بخوبی باعث کاهش اثرات منفی شوری بر شاخص های مرتبط با جوانه زنی و سایر صفات مورد بررسی در این آزمایش شد. پیش تیمار بذور با محلول گلایسین بتائین با غلظت های 90 و 120 میلی مولار را بدلیل تاثیر بهتر بر مجموع صفات مورد بررسی می توان بعنوان مناسب ترین سطوح پیش تیمار معرفی نمود و در مرحله گلدانی محلول پاشی با غلظت 120 میلی مولار این ترکیب نیز بیشترین اثربخشی را از خود نشان داده است. همچنین با توجه به شرایط و نتایج بدست آمده در این آزمایش مناسب ترین سطح شوری برای رشد و نمو سالیکورنیا شوری 300 میلی مولار NaCl تعیین شد.