تاثیر تمرین هوازی بر مسیر سیگنالینگ PGC-1α/PEPCK در سلول های کبد موش های صحرایی نر دیابتی شده با نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین

اخیرا، بررسی های سلولی مولکولی تاثیر تمرینات ورزشی روی افراد دیابتی، جهت یافتن نقطه عطفی در کمک به درمان دیابت، توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است، از این رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 10 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن های -1α PGC و PEPCK در موش های صحرایی نر دیابتی شده با نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین است.

این طرح به صورت مطالعه مداخله ای تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 20±220 گرم، در گروه های کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت 10 هفته انجام شد. آزمودنی ها ابتدا با نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس به صورت تصادفی در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی (تمرین: پنج روز در هفته، به مدت 50-15 دقیقه و سرعت 26-16 متر/دقیقه، با افزایش تدریجی سرعت)، جایگزین شدند. موش های صحرایی، 48 ساعت پس از آخرین دوره تمرینی، بیهوش و جراحی شدند. گلوکز ناشتا با روش آنزیماتیک رنگ سنجی گلوکز اکسیداز و انسولین سرم با روش الایزا و سپس مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. بخشی از بافت کبد آزمودنی ها برای بررسی mRNA پروتئین های -1α PGC و PEPCK با روش RT-PCR استفاده شد. مقایسه، در سطح معنی داری 5/0P< با آزمون تی مستقل صورت گرفت.

پس از پایان پروتکل تحقیق، بیان پروتئین های PGC-1α (003/0=p) و PEPCK (023/0=p) در گروه دیابتی هوازی به طور معنی داری کمتر از کنترل بود. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش مقاومت به انسولین شد.

بر اساس نتایج تحقیق، می توان بیان کرد یک دوره تمرین هوازی در شرایط دیابتی از طریق کاهش PGC-1α و سرکوب PEPCK به عنوان یک درمان غیردارویی باعث بهبود نیم رخ گلیسمیک می شود.