بررسی پروتکل های مسیریابی در شبکه های سیار موردی و انتخاب پروتکل مناسب برای یک شبکه سیار موردی نظامی

با توجه به محدودیت های شبکه های باسیم، ازجمله محدودیت های مکانی و جغرافیایی، هزینه بالای ایجاد زیرساخت های لازم، کندی ایجاد زیرساخت ها و سایر موارد، شبکه های بی سیم از اهمیت و توجه زیادی برخوردار گردیده اند. در این میان شبکه های سیار موردی به دلیل داشتن ویژگی هایی مانند عدم نیاز به مدیریت مرکزی و زیرساخت و نیز قابلیت تحرک پذیری بالا موردتوجه خاص قرار گرفته اند. یک شبکه سیار موردی یک شبکه مستقل از گره های مسیریاب است که با پیوندهای بی سیم به یکدیگر متصل شده اند. در این شبکه مسیریاب ها به صورت تصادفی حرکت می کنند و به طور مستقل خودشان را، سازمان دهی می کنند؛ بنابراین همبندی شبکه های بی سیم پی درپی و به طرز غیرقابل پیش بینی تغییر می کند که همین موضوع به یکی از چالش های استفاده از این شبکه ها تبدیل شده است. درصورتی که پروتکل مسیریابی با توجه به شرایط مورداستفاده انتخاب نشود مشکلات متعددی را به وجود خواهد آورد. در این مقاله به بررسی شبکه های سیار موردی پرداخته و سپس یک پروتکل مسیریابی بهینه برای ارتباطات نظامی سیار پیشنهاد خواهیم داد. این پیشنهاد با توجه به ویژگی های یک ارتباط نظامی ارائه گردیده است. نتایج شبیه سازی نشان دهنده عملکرد بهینه این پروتکل در مقایسه با سایر پروتکل های مورد نظر است.