رابطه درون مایه و ساختار در سه رمان دفاع مقدس از سه نویسنده (احمد دهقان، اسماعیل فصیح، احمد محمود)

آثار به جامانده از هشت سال دفاع مقدس از دو منظر قابل بررسی است: جنبه مادی که مالامال از رنج طاقت فرسا و خسران است و جنبه معنوی که ظهور اعتمادبه نفس و خودباوری است. بشر هویتی جمعی و تاریخی دارد. آدمیان امروز، فردای خویش را از فراز شانه های گذشتگان به نظاره می نشینند و بینش و روش های آن ها در بستر همین هویت تاریخی و جمعی شکل می گیرد. داستان یکی از بهترین قالب های ادبی است که می تواند خاطرات خوش یا ناخوش را در ضمیر نسل حاضر و نسل های آتی ماندگار نماید. برای اینکه پیکره داستان از استحکام بیشتری برخوردار گردد، می بایست تمامی عناصر یا اجزای تشکیل دهنده ساختار در تعامل با یکدیگر بوده و کارکردی هماهنگ و همسو با مضمون داشته باشند. پژوهش پیش رو با هدف یافتن این ارتباط در آثار داستانی منتخب دفاع مقدس انجام شده است. برای تبیین موضوع، مجموعه ای از عناصر که این امکان را برای ما مهیا می کند تا در کل آثار منتخب یک اندیشه معنی دار را درک نماییم، مدنظر قرار داده ایم. به این منظور سه رمان سفر به گرای 270 درجه از احمد دهقان، زمستان 62 از اسماعیل فصیح و زمین سوخته از احمد محمود مورد تحلیل قرار گرفته است. نتیجه این تحقیق نشان می دهد ساختار این آثار برجسته در جهت تحکیم درون مایه آن هاست، که همانا حکایت همیشگی تاریخ کشور ما یعنی ویرانی شهرها، به خاک و خون کشیده شدن مردم بی گناه، مقاومت ملت سلحشور ما در برابر ظلم ستمکاران و سرانجام پیروزی بر دشمن نابکار بوده است. روش تحقیق در این پژوهش، تحلیل محتوا به کمک منابع موجود است.