نمودهای اسطوره و زبان حماسی در شعر نصرالله مردانی

توجه به اسطوره و حماسه به ویژه اساطیر و حماسه های ملی، یکی از مبانی اصلی در بافت معنایی و زبانی ادبیات فارسی بعد از شاهنامه فردوسی است که در هر دوره ای همگام با تحولات ادبی و متناسب با شرایط اجتماعی آن برهه ادامه یافته است. با شکل گیری انقلاب اسلامی و آغاز جنگ تحمیلی، توجه عمیق به ابعاد شعر پایداری افزون گشت. همگام با آن، گرایش به حماسه که مناسب این نوع شعر بود، رشد کرد و شاعران بسیاری با زبان و بیان حماسی، دلیری های رزمندگان دفاع مقدس را به تصویر کشیدند. در این پژوهش، اشعار نصرالله مردانی به لحاظ دارابودن عناصر اساطیری و زبان حماسی بررسی شده است. حاصل بررسی نشان می دهد مردانی به اقتضای علاقه خود به شاهنامه فردوسی و فضای سیاسی اجتماعی روزگار خود، از اساطیر ملی و زبان حماسی استفاده کرده است. او زبان حماسی را با زبان غنایی آمیخته و متناسب با نیازهای بیانی تازه، ظرفیت های تازه ای برای اسطوره و حماسه در شعرش ایجاد کرده است.