بررسی علایم بالینی و آزمایشگاهی اسکلروز سیستمیک
اسکلروز سیستمیک یک بیماری خودایمنی بافت همبند است که باعث درگیری عروق کوچک و رسوب کلاژن در پوست و احشای داخلی بدن می شود. بیماران براساس نوع درگیری پوستی به دو گروه محدود و منتشر تقسیم می شوند. براساس مطالعات، شیوع بیماری اسکلروز سیستمیک 15 مورد در صدهزار نفر برآورد شده است که از این میزان، زنان با نسبت سه برابر بیشتر از مردان، عمده ی بیماران را تشکیل می دهند. هدف این مطالعه بررسی علایم بالینی و آزمایشگاهی این بیماری می باشد.
در این مطالعه که به صورت توصیفی-مقطعی در سال های 1380 تا 1394 بر روی 200 بیمار مبتلا به اسکلرودرمی مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان گلستان اهواز صورت گرفت، علایم بالینی و آزمایشگاهی بیماران از طریق پرونده بیماران گردآوری شد.
از مجموع 200 بیمار مبتلا به اسکلرودرمی، 91/5% زن و 8/5% مرد بودند. میانگین سنی مبتلایان 44 سال بود. شایع ترین نژاد با شیوع 78/5%، نژاد لر بوده است. 68% بیماران مبتلا به نوع منتشر اسکلرودرمی و موارد محدود اسکلرودرمی 32% بود. پدیده رینود در 100% بیماران و اسکلروداکتیلی در 5/88% مبتلایان وجود داشت. 54/5٪ بیماران دچار عوارض ریوی و فیبروز بینابینی ریه بودند. موارد مثبت ویژگی های آزمایشگاهی به صورت آنتی بادی های ضد هسته ای (ANA) %93، آنتی توپوایزومراز (Anti-Scl-70) 77/5٪ و آنتی بادی آنتی سانترومر (ACA) 70% برآورد گردید.
بیماران اسکلرودرمی در استان خوزستان بیشتر زنان میان سال و از نژاد لر بودند که در دو سوم موارد مبتلا به نوع منتشر این بیماری بودند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.