مقایسه دو شیوه تمرین استقامتی و تناوبی شدید، در سطوح پلاسمایی کمرین و مقاومت به انسولین در موش های چاق شده

 فعالیت ورزشی به دلیل اینکه منجر به کاهش در سطوح برخی آدیپوکاین ها از جمله کمرین می شود، باعث بهبود در حساسیت به انسولین می شود؛ اما تاثیر تمرین استقامتی وتناوبی شدید بر سطوح کمرین و مقاومت به انسولین در موش های چاق شده ناشناخته است.

 در این مطالعه 27 سر موش نر، به طور تصادفی به چهار گروه کنترل پایه (6= n)، تمرین استقامتی (8= n)، تمرین تناوبی شدید (8= n) و کنترل چاق بدون مداخل (5= n) تقسیم شدند. گروه استقامتی و تناوبی شدید به مدت هشت هفته به فعالیت پرداختند و سطوح کمرین پلاسما به روش الایزا اندازه گیری شد.

 تمامی مراحل اجرای پژوهش شامل نگهداری، اجرای پروتکل تمرین، کشتار رت ها و خون گیری بر اساس ضوابط کمیته اخلاقی انجام شد. این تحقیق در دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران تصویب شد و در مرکز کمیته اخلاق پژوهشگاه علوم ورزشی با کد IR.SSRI.REC.1398/559 به ثبت رسید.

 نتایج نشان داد که کمرین در گروه استقامتی نسبت به گروه موش های چاق شده بدون مداخله کاهش معنی داری داشت (0/01>P)، ولی نسبت به گروه کنترل پایه تغییر معنی داری نداشت. همچنین، اختلاف معنی داری بین کمرین گروه تناوبی شدید با گروه موش های چاق شده بدون مداخله و گروه کنترل پایه وجود نداشت (0/05P). اختلاف معنی داری بین مقاومت به انسولین در گروه تناوبی شدید نسبت به تمرین استقامتی وجود نداشت (0/05P).

 به نظر می رسد تمرین استقامتی و تناوبی شدید باعث کاهش مقاومت به انسولین می شود که این کاهش در تمرین استقامتی احتمالا به واسطه کاهش وزن و کمرین سرمی اتفاق می افتد.