دین داری اسلامی و ترجیحات زمانی فردی، یک مطالعه آزمایشگاهی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر دین داری اسلامی بر ترجیحات زمانی فردی است. برای این منظور، از روش آزمایشگاهی که امکان کنترل متغیر های مداخله گر را فراهم می آورد، استفاده شد. شیوه استخراج ترجیحات زمانی فردی، لیست قیمت چندگانه که در آن افراد در معرض انتخاب های چندگانه پولی قرار می گیرند، بود. تابع تنزیل مورد استفاده در این پژوهش، به منظور تخمین نرخ تنزیل، تابع هذلولی بود. در این نوع تابع، تنزیل با نرخ ثابتی صورت نمی گیرد؛ بلکه با گسترش بازه زمانی انتخاب، نرخ تنزیل کاهش می یابد. برازش داده ها نشان داد که این نوع تنزیل دارای برازش خوبی است و با پژوهش های گذشته نیز سازگار است. به منظور سنجش دین داری، از پرسشنامه معتبر درون سو- برون سو آلپورت و راس و به منظور کنترل متغیر شخصیت از پرسشنامه هگزاکو استفاده شد. افراد مورد آزمایش 120 نفر از دانشجویان دانشگاه علامه و پیام نور بودند. به منظور سنجش تاثیر دین داری بر ترجیحات زمانی از روش رگرسیون حداقل مربعات معمولی استفاده شد.  نتایج پژوهش نشان داد، دین داری درون سو، تاثیر منفی و معنادار و دین داری برون سو، تاثیر مثبت اما بی معنا بر نرخ تنزیل دارد. از بین انواع ابعاد شخصیت، تنها بعد با وجدان بودن، بر روی نرخ تنزیل تاثیر معنادار دارد. به نظر می رسد سطح بالاتر دین داری درون سو از طریق افزایش خود کنترلی و تقویت دید بلندمدت، باعث افزایش صبر فرد دین دار و به تبع کاهش نرخ تنزیل می گردد. افزایش این  بعد کهنشان دهنده تمایل به سازمان دهی زمان، کار کردن به صورت منظم و دقت در هنگام تصمیم گیری است نیز موجب کاهش نرخ تنزیل می گردد.