تبیین ساز و کارهایی برای طراحی چارچوبی برای استقرار نظام ارزیابی اثر پایداری در ایران

این تحقیق با هدف توسعه و تدوین چارچوبی برای استقرار نظام ارزیابی اثر پایداری در ایران انجام شد. در این رابطه با استفاده از روش تحقیق میان فرهنگی، مباحثی شامل: هستی شناسی، مفاهیم روش شناسی، رهیافت ها و تجارب مورد بررسی قرار گرفت. طی روش نمونه گیری، از موارد ویژه که روشی هدفمند است، نظرات متخصصان (7 نفر)، کارشناسان (6 نفر)، سیاست گذاران (5 نفر) و اعضای سازمان های غیردولتی (5 نفر) در مورد هفت مساله و موضوع کلیدی بررسی گردید: هستی شناسی و ابعاد SIA، کارگزاران و مجریان، جهت گیری ها و اولویت ها، مسائل قانونی و حقوقی، جایگاه بخش های دانشگاهی و تحقیقاتی و سطح اجرایی. نتایج نشان داد که علی رغم وجود دیدگاه مناسب نسبت به اثربخشی نظام ارزیابی اثر پایداری در سامان دهی فعالیت های توسعه، در بسیاری موارد تعارض وجود دارد، به طوری که بعضی آن را زیر بخش ارزیابی محیط زیستی می دانند؛ که این موضوع بیان گر، نبود ظرفیت فرهنگی و معرفت شناسی در دست اندرکاران ذیربط فعالیت های توسعه در کشور است. بر این اساس برنامه ای اجرایی شامل پنج مرحله: ظرفیت سازی، توسعه و تجهیز نهادی، برنامه ریزی، اجرا و ارزشیابی با اولویت ظرفیت سازی در نهادها و سازمان ها و افراد تاثیرگذار بر فعالیت های توسعه در افق های زمانی مختلف پیشنهاد گردید.