شاخص «ردپای اکولوژیک» در سنجش پایداری توسعه شهری (نمونه مورد مطالعه: شهر ساری)

جای پای بوم شناختی ابزاری است که با ارائه مقایسه جامعی از تقاضا و مقدار عرضه منابع طبیعی، اهداف و راهبردهای مفید را در جلوگیری از تخریب ها و نابرابری های مادی بیان کرده و تصمیم گیری های نهادی را در مجرای درستی هدایت می کند. در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای، اسنادی، آماری و هم چنین روش جای پای اکولوژیکی، روند پایداری منابع آب و انرژی (برق، بنزین، نفت، نفت گاز و گاز طبیعی)، در سال 1393 ارزیابی شده است. در این پژوهش سعی شده است به این پرسش پاسخ داده شود که آیا فضای اکولوژیکی شهر ساری، توان برآوردن نیازهای اساسی جمعیت شهر را در تامین آب و انرژی دارد؟ نتایج نشان داده است که ردپای اکولوژیکی شهر ساری در منابع آب و انرژی 735/0 هکتار بوده است، که سهم میزان مصرف برق با 53/0 هکتار بیشترین سهم را در بین سایر موارد و کم ترین میزان سهم، برای مصرف گاز طبیعی به میزان 0053/0 هکتار به ازای هر نفر بوده است. از آن جا که ظرفیت زیستی ایران 8/0 هکتار است، ردپای اکولوژیکی 735/0 هکتاری شهر ساری بدان معناست که بیش ازسهم خود، از ظرفیت زیستی قابل تحمل کشور را به خود اختصاص داده است و با ادامه روند کنونی مصرف، شهر ساری برای تامین منابع آب و انرژی مورد نیاز به فضایی بیش از 73 برابر مساحت کنونی خود و فضایی بیش از 8/0 برابر مساحت استان نیازمند است.