تاثیر خودتعیین گری، سازگاری تحصیلی، و مثبت اندیشی بر عملکرد تحصیلی با میانجیگری اهداف پیشرفت

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر خودتعیین گری، سازگاری تحصیلی، و مثبت اندیشی با نقش میانجی اهداف پیشرفت بر عملکرد تحصیلی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره دوم دبیرستان مدارس تیزهوشان شهر کرمان بود. از بین آن ها 748 دانش آموز (410 پسر و 338 دختر) با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و درون هر خوشه به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای گرد آوری داده ها مقیاس نیازهای بنیادی روانی لا گاردیا، ریان، کوچمن، و دسی، سیاهه سازگاری تحصیلی برای دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینف، پرسشنامه افکار خودآیند - مثبت ینگرام و ویسنیکی، مقیاس اهداف پیشرفت میدلتن و میگلی،  و پرسشنامه عملکرد تحصیلی درتاج مورد استفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از تحلیل مسیر نشان می دهد که با توجه به شاخص های نیکویی برازش، مدل تدوین شده از برازش مطلوبی برخوردار است. خودتعیین گری، سازگاری تحصیلی و مثبت اندیشی اثر مستقیم و معناداری بر عملکرد تحصیلی دارند. هم چنین در زمینه اثرات غیرمستقیم، مثبت اندیشی بیشترین اثر غیرمستقیم بر عملکرد تحصیلی را دارد. با توجه به این نتایج که نشان می دهد مهم ترین عامل تاثیرگذار بر عملکرد تحصیلی مثبت اندیشی است، اهمیت شیوه تفکر و نگرش و تاثیر آن بر تمام زمینه های زندگی از جمله تحصیل، نقش انجام پژوهش های بیشتری برای بررسی و ارزیابی مثبت اندیشی را برجسته تر می کند.