مدل یابی انطباق پذیری خانواده کودکان مبتلا به اوتیسم براساس سبک مقابله با استرس مسئله مدار با میانجی گری استرس ادراک شده والدین

هنگامی که یکی از اعضای خانواده مبتلا به بیماری مزمنی تشخیص داده می‏شود، ممکن است عملکرد کل خانواده تحت تاثیر قرار بگیرد. این پژوهش با هدف تعیین نقش میانجی اضطراب ادراک شده والدین در رابطه انطباق پذیری با سبک مقابله با استرس مسئله مدار در خانواده کودکان مبتلا به اوتیسم انجام شد.

روش پژوهش همبستگی مبتنی بر شیوه مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری را خانواده های دارای کودکان اوتیسم در انجمن اوتیسم شهر تهران تشکیل دادند و تعداد 360 نمونه به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری شامل پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن و همکاران (1983) و پرسشنامه سبک های مقابله ای بیلینگز و موس (1984) و مقیاس انطباق پذیری السون و پورتنر و لاوی (1985) بود. به منظور تجزیه وتحلیل اطلاعات به دست آمده از آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف معیار و آمار استنباطی ازجمله همبستگی پیرسون و معادلات رگرسیونی در سطح معناداری 0٫05 و نرم افزارهای SPSS نسخه 18 و Amos نسخه 23 استفاده شد.

نتایج نشان داد که بین سبک مقابله با استرس مسئله مدار با انطباق پذیری کودکان مبتلا به اوتیسم رابطه مستقیم و معنا دار (0٫21β= و 0٫001<p) و بین اضطراب ادراک شده والدین با انطباق پذیری کودکان دارای اوتیسم رابطه معکوس و معنا داری مشاهده می شود (0٫38β=- و 0٫001<p). همچنین اضطراب ادراک شده والدین در رابطه انطباق پذیری با سبک مقابله با استرس مسئله مدار در خانواده کودکان مبتلا به اوتیسم نقش میانجی دارد.

براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که استرس و سبک مقابله مسئله مدار والدین در انطباق پذیری خانواده دارای فرزند اوتیسم موثر است.