اثربخشی طرح واره درمانی گروهی بر افزایش رضایت زناشویی و کاهش فرسودگی زناشویی زنان مبتلا به پرخوری عصبی

پرخوری عصبی اختلالی روان شناختی است که با حالت های عودکننده مبنی بر خوردن افراطی و رفتارهای جبرانی نامناسب برای پیشگیری از افزایش وزن، توصیف می شود؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر افزایش رضایت زناشویی و کاهش فرسودگی آن در زنان مبتلا به پرخوری عصبی بود. 

طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه هدف را تمامی زنان مبتلا به پرخوری عصبی شهر تهران تشکیل دادند. از افراد مراجعه کننده به کلینیک چاقی و لاغری و دیابت سلامت، چهل نفر به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. نمونه ها پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و مقیاس فرسودگی زناشویی پاینز (CBM) را تکمیل کردند. طرح واره درمانی به تعداد ده جلسه و به مدت دو ساعت در هفته اجرا شد.

نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد با کنترل اثر نمرات پیش آزمون، میانگین نمره کل فرسودگی زناشویی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون به طور معناداری کمتر از میانگین نمره فرسودگی زناشویی در گروه کنترل است (0٫05>p). همچنین براساس یافته ها، میانگین نمره کل رضایت زناشویی گروه آزمایش در مرحله پس آزمون به صورت معناداری بیشتر از میانگین آن در گروه کنترل به دست آمد (0٫05>p). 

تاثیر طرح واره درمانی به شکل گروهی در افزایش رضایت زناشویی و کاهش فرسودگی آن، دارای مفاهیم نظری و عملی مهمی است که می تواند در کلینیک های مشاوره و رژیم درمانی استفاده شود.