بررسی اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر کفایت اجتماعی و خویشتن داری کودکان سندروم داون

کاستی های موجود در کفایت اجتماعی و مهارت خویشتن داری در کودکان سندروم داون موجب شده تا آن ها از رفتارهای مناسب در موقعیت های اجتماعی آگاهی کافی نداشته باشند و در تعامل های بین فردی دچار مشکل شوند. پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی آموزش نظریه ذهن بر کفایت اجتماعی و خویشتن داری در کودکان سندروم داون دوره های اول و دوم ابتدایی شهر یزد، در سال تحصیلی 97-1396 انجام شد. 

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری را تمامی کودکان سندروم داون شهر یزد تشکیل دادند که 24 کودک مبتلا به این سندروم، به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه 12نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. با استفاده از آزمون های کفایت اجتماعی (پرندین، 1385) و خرده مقیاس خویشتن داری پرسشنامه مهارت اجتماعی (گرشام و الیوت، 1990) هر دو گروه در دو موقعیت پیش آزمون و پس آزمون سنجیده شدند. در گروه آزمایش 12 جلسه آموزش نظریه ذهن صورت گرفت. داده ها در سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) توسط نرم افزار SPSS نسخه 21 تجزیه وتحلیل شدند. 

نتایج نشان داد آموزش نظریه ذهن بر کفایت اجتماعی (0٫001>p)  و خویشتن داری (0٫001>p)  کودکان گروه آزمایش تاثیر معنا دار داشته است. 

باتوجه به نتایج حاصل، آموزش نظریه ذهن باعث بهبود کفایت اجتماعی و خویشتن داری در کودکان سندروم داون می شود.