بررسی کلینیک وپاتولوژیکال لنفوم های دستگاه گوارش و میزان بقاء آن ها در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های شهر یزد بین سال های 1390 تا 1395

لنفوم بدخیم به دو زیر گروه هوچکین و غیرهوچکین تقسیم می شود و 40% آن ها در مناطقی غیر از گره لنفاوی به وجود می آیند که شایع ترین محل آن دستگاه گوارش است. بر اساس مطالعات، در سال های اخیر شیوع لنفوم های غیرهوچکینی نسبت به قبل افزایش داشته است. لذا ما در این مطالعه بر آن شدیم تا لنفوم های دستگاه گوارش و میزان بقای بیماران مبتلا به آن ها را بر اساس خصوصیات کلینیکوپاتولوژیکال بررسی کنیم.

مطالعه حاضر از نوع تحلیلی- مقطعی بود. جامعه مورد بررسی، تعداد 97 بیمار مبتلا به انواع لنفوم دستگاه گوارش، مراجعه کننده به سه بیمارستان شهر یزد، طی سال های 1395-1390 بودند و نمونه گیری به صورت سرشماری بود. با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان ها،تمام موارد مربوط به لنفوم های دستگاه گوارش استخراج و اطلاعات مورد نظر (سن، جنس، سال تشخیص بیماری، نوع لنفوم، محل لنفوم، نوع درمان و میزان بقا) با استفاده از چک لیستی که از قبل تهیه شده بود، ثبت گردید. سپس اطلاعات به دست آمده با نرم افزار SPSS Inc.,Chicago, IL; Version 18 تحت آنالیز آماری قرار گرفت و با استفاده از نمودارهای کاپلان-مایر و آزمون لگ-رنک به بررسی بقا بیماران پرداخته شد.

نتایج نشان دادکه از 97 بیمار، 69 نفر (1/71%) مرد و 28 نفر (9/28%) زن بودند. میانگین سنی بیماران مورد بررسی، 5/21±28/49 بود. شایع ترین محل لنفوم، معده (4/45%)، شایع ترین شیوه درمان، جراحی+کموتراپی (6/53%) و شایع ترین نوع لنفوم، لنفوم سلول B (50%) بوده است. میانگین مدت بقا بیماران، 48 ماه و بین میانگین مدت بقا برحسب نوع درمان رابطه آماری معناداری یافت شد (0.000=p).

 با توجه به نتایج، می توان نتیجه گیری کرد که درمان مناسب برای بیماران مبتلا به لنفوم های دستگاه گوارش، درمان توام جراحی+کموتراپی است.