راه حل توافقی و بهینه سازی چند معیاره در اولویت بندی توسعه فضایی (مورد پژوهی: شهرستان های استان اردبیل)

به دلیل نگرش جزء گرایانه در تحلیل مسائل، بهره گیری از روش های کمی و مد ل های ریاضی برای سهولت درک و شناخت پیچیدگی های مسائل و مشکلات مناطق، اجتناب ناپذیر می نماید. از آنجا که برنامه ریزی منطقه ای نیاز به درک درستی از موقعیت مناطق مختلف در ابعاد گوناگون توسعه می باشد؛ هدف پژوهش حاضر، بهره گیری از رویکرد کمی گرایانه در ارزیابی توسعه مندی شهرستان های استان اردبیل متناسب با ابعاد مختلف توسعه، می باشد. برای سنجش وضعیت توسعه یافتگی مناطق، شاخص های بسیاری وجود دارد. هر یک از این شاخص ها، دارای ارزش و اهمیت خاصی می باشند که با توجه به هدف و روش مطالعه، مورد استفاده قرار می گیرند. پژوهش حاضر، با استفاده از 60 شاخص (در بخش های بهداشتی-درمانی، زیرساختی، فرهنگی و اقتصادی) به سنجش وضعیت توسعه یافتگی و مقایسه تطبیقی پارامترهای توسعه یافتگی در بخش های مختلف در شهرستان های استان اردبیل، می پردازد. روش تحقیق به صورت توصیفی - تحلیلی بوده که برای تجزیه و تحلیل داده ها از راه حل توافقی و بهینه سازی چند معیاره استفاده شده است. مطابق با نتایج کلی حاصل شده، وضعیت توسعه مندی شهرستان های استان اردبیل، نامتعادل است و این وضعیت در بخش های مختلف توسعه (بهداشتی- درمانی، زیرساختی، فرهنگی و اقتصادی) نیز، مشهود می باشد. همچنین، کمترین میزان انحراف معیار و دامنه ارزش های توسعه یافتگی شهرستان ها در بخش اقتصادی توسعه ارزیابی شده است که بازگوکننده نزدیکی نسبی شهرستان ها در این بخش از توسعه می باشد.