کاربرد مدلسازی در مدیریت رابطه پیوندی آب، غذا و انرژی

سه منبع حیاتی مهم آب، انرژی و غذا با یکدیگر در ارتباط هستند که ممکن است در فرآیند تولید و توزیع این منابع، اثرات زیست ‏ محیطی مانند انتشار گازهای گلخانه ای نیز ایجاد شود. بنابراین در مدیریت ارتباط بین این سه منبع، کنترل انتشار گازهای گلخانه ای از اهمیت ویژه ‏‏ای برخوردار است. برنامه ‏‏ریزی و مدیریت مناسب منابع محدود آب، انرژی و غذا برای تامین نیازهای اقتصادی و اجتماعی جامعه در راستای توسعه پایدار، همواره مسئله ‏‏ای چالش برانگیز است. روش مدیریت رابطه پیوندی در راستای برقراری امنیت آب، انرژی و غذا، یک روش جامع‏‏ نگرانه است که می‏تواند در تصمیم ‏‏گیری‏ ه‏ای سیاسی و اقتصادی یک منطقه مفید باشد. بنابراین برای شناسایی و بررسی تعاملات و برهم‏ کنش‏‏ های بین بخش‏‏های آب، انرژی و مواد غذایی لازم است از ابزارهای یکپارچه و جامع نگرانه ای استفاده شود. در این مقاله، دیدگاه رابطه پیوندی در مدیریت یکپارچه منابع با رویکرد بهینه‏‏ سازی معرفی می‏شود. در این راستا، یک مدل مدیریتی بهینه‏‏ سازی پیوند آب، انرژی و غذا به‏‏ صورت فرضی بررسی شد. در این مدل، تعاملات و برهم ‏کنش‏‏ های بین اجزای سیستم مانند تامین انرژی، تولید برق، تقاضای تامین آب، تولید مواد غذایی و همچنین کاهش اثرات زیست‏‏محیطی ارزیابی شد. نتایج بررسی‏‏ها در مدل‏ سازی نشان داد که چگونه این نوع آنالیزها می‏‏تواند به تصمیم‏‏ گیرندگان و ذی‏نفعان یک منطقه کمک کند تا تصمیمات مقرون به صرف ه‏‏ای در مدیریت بهینه منابع آب، انرژی و غذا بگیرند.