ویژگی های اپیدمیولوژیکی نمونه های بیوپسی ضایعات پری اپیکال دهان در مازندران-ایران 1391-1396

پالپیت های درمان نشده یا نقص در درمان ریشه می تواند منجر به بیماری های پری اپیکال شود. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع انواع ضایعات پری اپیکال دهان بر حسب متغیرهای دموگرافیک در مراجعین مراکز آسیب شناسی دهان و فک و صورت مازندران در سال های 1391 تا 1396 می باشد.

در این مطالعه توصیفی مقطعی، 233 نمونه ضایعه پری اپیکال که در سال های 1391 تا 1396 در مراکز آسیب شناسی دهان و فک و صورت مازندران ثبت شده بود، مورد مطالعه قرار گرفت. متغیرهای سن، جنس، محل و نوع ضایعه بررسی و مقایسه شد. داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 24 و با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر، دقیق فیشر، من ویتنی و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شدند.

از 233 مورد ضایعه پری اپیکال، 118 مورد (6/50 درصد) مذکر و 115 مورد (4/49 درصد) مونث بودند. میانگین سن نمونه ها 8/37 سال بود و مسن ترین بیمار 84 ساله و جوان ترین آن ها 12 ساله بود. به طور کلی 152 مورد (2/65 درصد) کیست رادیکولار، 50 مورد (5/21 درصد) دنتال گرانولوم، 7 مورد (3 درصد) استئومیلیت، 22 مورد (4/9 درصد) کیست رزیجوال (Residual) و 2 مورد (9/0 درصد) کیست لترال بود. شایع ترین محل درگیری خلف مندیبل (8/48 درصد) و سپس در قدام ماگزیلا (2/24 درصد) بود.

با توجه به شیوع بالای ضایعات اپیکالی در دندان ها، می توان با افزایش سطح آگاهی مردم نسبت به اهمیت بهداشت دهان و دندان از ایجاد این ضایعات پیشگیری کرد.