مقایسه امید، انگیزش پیشرفت تحصیلی و خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان با و بدون اختلال یادگیری خاص

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان امید، خودپنداره تحصیلی و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با و بدون اختلال یادگیری خاص انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی مبتلا به اختلال یادگیری مراجعه کننده به مرکز اختلالات یادگیری شهرستان میانه و کلیه دانش آموزان عادی دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی شهرستان میانه در سال تحصیلی 95-1396 بودند. از بین آن ها 40 نفر دانش آموز دارای اختلال یادگیری و 40 نفر دانش آموزعادی با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید اسنایدر، خودپنداره تحصیلی منداگلیو و پی ریت و انگیزش تحصیلی هارتر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چند متغیره مانوا (Manova) استفاده گردید. یافته ها نشان داد که میزان امید، انگیزش تحصیلی و خودپنداره تحصیلی گروه دانش آموزان بااختلال یادگیری کمتر از گروه دانش آموزان بدون اختلال یادگیری بود. پایین بودن امید، انگیزش تحصیلی و خودپنداره تحصیلی در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری می تواند پیامدهای نامطلوب روانی، رفتاری و تحصیلی در پی داشته باشد؛ بنابراین،انجام مداخلات روان شناختی و راهبردهای آموزشی برای افزایش این متغیرها ضروری هست.