اثربخشی روان درمانی بین فردی گروهی بر ارتقای تاب آوری مادران دارای فرزند معلول

وجود فرزند معلول در خانواده سلامت روانی اجتماعی والدین، به خصوص مادران را تحت تاثیر قرار می دهد. بر همین اساس هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی بین فردی گروهی بر ارتقای تاب آوری مادران دارای فرزند معلول بود.

در این پژوهش نیمه آزمایشی از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری شش ماهه استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را تمامی مادران دارای فرزند معلول تحت حمایت بهزیستی شهرستان قروه تشکیل داده است. با بهره گیری از فرمول کوکران صد و هجده مادر از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و توسط پرسشنامه تاب آوری مورد بررسی قرارگرفتند. سی نفر از مادرانی که نمره تاب آوری آن ها کمتر از میانگین بود و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش، هر گروه پانزده نفر جایگزین شدند. روان درمانی بین فردی بر اساس پروتکل استاندارد دوازده جلسه ای درمان برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. در این پژوهش از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون2003 استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون تحلیل کوواریانس مورداستفاده قرار گرفت.

تنتایچ آزمون کوواریانس (001/0>P) نشان داد، روان درمانی بین فردی در ارتقای تاب آوری مادران دارای کودک معلول (گروه آزمایش) موثر بوده است

بحث و نتیجه گیری: 

با توجه به تاثیر روان درمانی بین فردی گروهی در افزایش تاب آوری مادران دارای فرزند معلول،به روانشناسان، مشاوران و مددکاران اجتماعی ومراکز در مانی پیشنهاد می شود از این مداخله برای ارتقاء تاب آوری والدین دارای فرزند معلول بهره گیرند.