مقایسه تطبیقی فضای «جلوت» نگارگری ایرانی با فضای «خلوت» نقاشی شرق دور

فضای کمی و کیفی هر اثر هنری خواسته یا ناخواسته متاثر از جهانبینی هنرمند می باشد، درواقع فضای هر اثر گزارشگر حال و هوای غالب بر تفکر ایشان است. با بررسی اصول و مبانی حکمی در مقوله هستی شناسی، پی به وجود شباهت ها و تفاوت هایی در خلق فضای آثار نگارگری ایرانی با نقاشی شرق دور، می بریم. هدف از این تحقیق بررسی میزان تاثیر این مبانی- هستی شناسی- در ایجاد فضای مثبت (پر) در نگارگری ایرانی و منفی (خالی) نقاشی شرق دور و عناصر به کار رفته در نقاشی ایشان، می باشد. در این راستا به دنبال آن هستیم که آیا مفهوم وجود و عدم (در مقوله هستی شناسی) در خلق فضای منفی و مثبت در نقاشی ایشان موثر است یا نه. به این منظور به تحلیل ملاحظات زیبایی شناسی و ساختار تجسمی در آثار نقاشی ایشان می پردازیم. روش تحقیق به کار رفته در این مقاله تحلیلی-توصیفی است و از منابع کتابخانه ای در راستای این مفاهیم استفاده شده است. نتیجه گیری می شود که هرجهان بینی ویژه ای  به طور مستقیم و غیر مستقیم بر هنرمند و فضای حاکم در هنر ایشان موثر است و آنچه به عنوان فضای جلوت (پر) در نقاشی ایران و خلوت (تهی) در نقاشی شرق دور حضور دارد دربردارنده تفکر ایشان در شناخت هستی می باشدکه در مقایسه تطبیقی ساختار تجسمی نقاشی ایشان به اثبات رسید.