مقایسه کیفیت زندگی و آمادگی جسمانی پسران و دختران ورزشکار کم توان ذهنی شرکت کننده در المپیک ویژه ایران

مقدمه و اهداف:

 افراد کم توان ذهنی یک گروه اجتماعی آسیب پذیر هستند که جنبه سلامت جسمانی آنها نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه کیفیت زندگی و آمادگی جسمانی پسران و دختران ورزشکار کم توان ذهنی شرکت کننده در المپیک ویژه ایران بود.

 مواد و روش ها: 

نمونه پژوهش حاضر شامل 126 کم توان ذهنی، 70 پسر کم توان ذهنی با و بدون سندرم داون و 56 دختر کم توان ذهنی بدون سندرم داون، 18 تا 30 سال شرکت کننده در المپیک ویژه ایران بودند. جهت ارزیابی از مجموعه آزمون های یوروفیت ویژه شامل قدرت انفجاری پا (پرش طول)، قدرت دست (پرتاب توپ 2 کیلوگرمی)، استقامت موضعی عضلانی (درازونشست)، سرعت (25 متر دویدن)، انعطاف پذیری (نشستن و رسیدن) و تعادل (راه رفتن بر روی نیمکت) برای آمادگی جسمانی و از پرسش نامه کیفیت زندگی اسچالاک و کیت برای کیفیت زندگی استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از نرم افزار SPSS و روش های آماری تی مستقل و یو من-ویتنی، در سطح معناداری (05/0=α) استفاده شد.

یافته ها:

 در متغیر های کفایت/سازندگی (010/0=P)، توانمندسازی/استقلال (001/0=P)، نمره کلی کیفیت زندگی (037/0=P)، شاخص توده بدن (008/0=P)، استقامت موضعی عضلانی (010/0=P)، سرعت (001/0=P) و قدرت دست (001/0=P) میان پسران کم توان ذهنی با سندرم داون و دختران کم توان ذهنی، و همچنین کفایت/سازندگی (036/0=P)، توانمندسازی/استقلال (001/0=P)، نمره کلی کیفیت زندگی (021/0=P)، انعطاف پذیری (003/0=P)، تعادل (001/0=P)، سرعت (001/0=P) و قدرت دست (001/0=P) میان پسران کم توان ذهنی بدون سندرم داون و دختران کم توان ذهنی تفاوت معنادار مشاهده شد. 

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج حاضر، می توان نتیجه گرفت که پسران ورزشکار کم توان ذهنی نسبت به دختران کیفیت زندگی و آمادگی جسمانی بالاتری دارند. با توجه به اطلاعات کم در این زمینه، بررسی دقیق تر محتوای برنامه ها در مراکز المپیک ویژه ایران ضروری می باشد.