تاثیر تمرینات ورزشی بر امنتین-1 و واسپین: مقایسه تمرینات استقامتی تداومی، مقاومتی دایره ای و اینتروال شدید در مردان جوان چاق

مقدمه و اهداف:

 امنتین-1 و واسپین آدیپوکاین هایی هستند که با بسیاری از عوامل خطرزای متابولیکی مرتبط هستند. هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه اثرات تمرینات استقامتی تداومی، مقاومتی دایره ای و تناوبی شدید بر سطوح پلاسمایی امنتین-1 و واسپین مردان چاق بود. 

مواد و روش ها: 

44 مرد جوان چاق به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند و به طور تصادفی در گروه تمرینات استقامتی تداومی (11=n)، تمرینات اینتروال شدید (11=n) و تمرینات مقاومتی دایره ای (11=n) قرار داده شدند. تمرینات استقامتی تداومی با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد. همچنین تمرینات تناوبی شدید در شش وهله ی 3 دقیقه ای دویدن با شدت 90 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد، در حالی که تمرینات مقاومتی دایره ای در 11 ایستگاه مقاومتی با شدت 20 درصد از یک تکرار بیشینه به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. نمونه گیری خون قبل و بعد از دوره تمرینات انجام شد و سطوح امنتین-1 و واسپین در پلاسما اندازه گیری شد. جهت مقایسه بین گروه ها از آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. 

یافته ها:

 نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه تمرینات تداومی استقامتی، تمرینات مقاومتی دایره ای و تمرینات اینتروال شدید در امنتین و واسپین وجود ندارد (05/0˃P). با این وجود، امنیتن-1 به طور معناداری در گروه تمرینات مقاومتی دایره ای (002/0=P) و اینتروال شدید (011/0=P) نسبت به کنترل افزایش یافت. همچنین واسپین به طور معناداری در گروه تمرینات مقاومتی دایره ای نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (029/0=P). 

نتیجه گیری:

در نهایت می توان گفت هیچ کدام از تمرینات اینتروال شدید، استقامتی ممتد و مقاومتی دایره ای در بهبود امنیتن و واسپین ارجحیت ندارد، اگرچه آنها می توانند سطوح هورمون های مذکور را بعد از 12 هفته بهبود بخشند.