مقایسه اثر دو شیوه تمرینی هوازی وترکیبی بر تغییرات فاکتور آنژیوژنزی TGF-β1 و هورمون کورتیزول در مردان سالمند سالم

سالمندی با تغییرات آناتومیک و فیزیولوژیک اکثر بافت ها و ارگان های بدن همراه است. از آنجا که فعالیت بدنی می تواند بر عملکرد سیستم همورال و ایمونال تاثیر داشته باشد اهمیت آن در در دوران سالمندی  به منظور پیشگیری از بی نظمی پیشرونده دستگاه های بدن بسیار مهم می باشد.

در این مطالعه نیمه تجربی 30 مرد سالمند سالم در 3  گروه تمرین هوازی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات طی 8 هفته با تواتر3 جلسه در هفته انجام شد. تمرینات هوازی با شدت 75-60 % حداکثر ضربان قلب انجام شد. تمرینات ترکیبی با همان درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات مقاومتی شامل  5 حرکت با شدت 60 درصد 1RM که در طی هفته های تمرینی به  75 % رسیده بود، انجام شد. برای مقایسه میانگین های درون و بین گروهی، از آزمون تحلیل واریانس آنکوا وT همبسته در سطح معنا داری 05/0 ≤ p  استفاده شد.

نتایج تحقیق حاضرنشان داد تمرین هوازی و ترکیبی باعث تغییرات معنی داری در سطح TGF-β1 015/0=p و کورتیزول (016/0 = p در گروه های تمرین نسبت به گروه کنترل می شود . بر اساس نتایج مقادیر پس آزمون، TGF-β1 در گروه ترکیبی و هوازی افزایش یافته و فاکتور کورتیزول در گروه ترکیبی کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون داشته است.

 به نظر می رسد انجام فعالیت های ورزشی می تواند باعث افزایش TGF-β1 و کاهش کورتیزول گردد و فعالیت ورزشی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از مشکلات در سنین حساس سالمندی حایز اهمیت باشد.