جایگاه قدرت سیاسی و قدرت اجتماعی در رویکرد و عملکرد ائمه شیعه؛ موضوعیت یا طریقیت؟!

رخداد سقیفه پس از رحلت پیامبر (ص)، نقطه آغازی در شکل گیری مناسبات جدید قدرت سیاسی در بستر سنتی جامعه دینی آن دوره بود که علی بن ابی طالب (ع)، در آن کارزار سیاسی نادیده گرفته شد و پس از آن دیگر ائمه:در عرصه قدرت سیاسی و حکومت، به طور مستقیم و به جز حضور امام علی و امام حسن(ع) در خلافت و امام رضا (ع) در ولایت عهدی، حضور و ظهور کم تری داشته یا اصلا نداشتند. نوسان ورود و کناره گیری ائمه: به عرصه قدرت سیاسی، علل متعددی داشت که از جمله آن ها، می توان به حکم رانی و رفتار خشونت آمیز قدرت حاکم، رویکرد ائمه: به قدرت سیاسی و حکومت و تبیین آن در موضوعیت و طریقیتش اشاره کرد. در این بین عرصه قدرت اجتماعی برایشان باز و گسترده بود. قدرت اجتماعی، بهترین کانالی بود که ائمه: می توانستند از آن برای تبیین درست اندیشه دینی در نظر و عمل، استفاده کنند. پژوهش حاضر در تلاش است این سوال را که رویکرد و عملکرد ائمه: در دو عرصه قدرت سیاسی و اجتماعی چگونه بوده است و با فرضیه موضوعیت و طریقیت داشتن قدرت در دیدگاه ائمه: بررسی کند. در این زمینه، برای توضیح و تبیین بهتر پژوهش، از نظریه های جامعه شناسی سیاسی و علوم سیاسی از جمله نظریه پارسونز در زمینه قدرت سیاسی و اجتماعی، در قالب واکاوی نظری استفاده شده است.