تاثیر افزودن آب پنیر و لاکتوباسیلوس بوکنری به سیلاژ یونجه روی تولید گاز و تجزیه پذیری آزمایشگاهی

سیلو کردن یونجه به دلیل داشتن محدودیت هایی مثل غلظت پایین کربوهیدارت محلول در آب و ظرفیت بافری بالا مشکل است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر افزودن سطوح مختلف آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی به علوفه یونجه قبل از تهیه سیلاژ روی فراسنجه های تولید گاز و تجزیه پذیری آزمایشگاهی بود. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح متفاوت صفر 30، 60 و 90 گرم آب پنیر تازه با و بدون افزودن باکتریایی (cfu 108×3 به ازای هر گرم وزن تر یونجه) به علوفه یونجه بود. گاز تولیدی در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72، 96 و 120 ساعت بعد از عمل انکوباسیون اندازه گیری شد. داده های حاصل از این آزمایش با روش فاکتوریل 2 × 4 در قالب طرح آماری کاملا تصادفی تجزیه و تحلیل شدند. در پایان 120 ساعت بیشترین حجم گاز تولیدی مربوط به تیمار یونجه همراه با 90 گرم آب پنیر تازه و افزودنی باکتریایی و کمترین آن مربوط به تیمار یونجه پلاسیده همراه با افزودنی باکتریایی بود (به ترتیب 93/147و 54/133 میلی لیتر به ازای گرم ماده خشک). افزودن آب پنیر تازه به همراه افزودنی باکتریایی در 3 سطح مختلف در ساعات 2، 4 و 24 انکوباسیون افزایش معنی داری در تجزیه پذیری ماده خشک نسبت به تیمار شاهد را داشت (05/0<p). افزودن آب پنیر تازه در سه سطح مختلف 30، 60 و 90 گرم آب پنیر تازه، سبب افزایش بخش سریع تجزیه شونده ماده خشک نسبت به تیمار شاهد شد (05/0<p). پس از 24 ساعت انکوباسیون، آب پنیر به همراه افزودنی باکتریایی سبب افزایش میزان تجزیه پذیری پروتئین خام (88/43%) نسبت به تیمار شاهد شد (05/0<p). نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن آب پنیر در سطوح مختلف سبب افزایش در بخش های با تجزیه پذیری سریع، تجزیه پذیری آهسته و تجزیه پذیری  موثر ماده خشک شد.