تحلیل اسطوره شناختی آیین بلاگردانی در حدیقه سنایی

بلاگردانی یک آیین اسطورهای  مذهبی است که در میان اقوام و ملل مختلف با اهداف گوناگون از دیرباز رواج داشته است. بسیاری از سنت های اسطورهای و کهن برای دور ماندن از بلایا و یا رفع آن، روش های مختلف بلاگردانی را توصیه کردهاند. در ادبیات کلاسیک فارسی از سنایی به عنوان یکی ازنخستین حلقه های نوآوری و گسترش مضامین و اندیشه های عرفانی، تعلیمی و حکمی نام برده اند، اماسنایی به شهادت شمار زیادی از ابیات مثنوی حدیقه الحقیقهاش با اساطیر به خوبی آشنایی داشته و از مصادیق و فرهنگ عامه ای که در روزگار وی رایج بوده است به خوبی بهره برده است. در پژوهش حاضر که به شکل بنیادی بر پایه مطالعات کتابخانه ای و با روش توصیفی  تحلیلی انجام شده است،سعی کردیم تا نشان دهیم سنایی در حدیقها لحقیقه صورت های گوناگون مصادیق بلاگردانی از جمله قربانی، حرز و تعویذ، دعانویسی و دودکردن اسپند برای دفع چشم زخم را مورد توجه قرار داده است.برای روشن شدن این امر، پس از تحلیل باور بلاگردانی به تحلیل مصادیق یافت شده در حدیقه سنایی خواهیم پرداخت، در نهایت نشانه های آیین بلاگردانی در این اثر مشخص و مورد تحلیل قرار گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که سنایی به جنبه های اسطورهای آیین بلاگردانی که اشاره نمودیم کاملا آشنا است و توانسته به هنریترین وجه ممکن آن را در مثنوی حدیقه به کار ببرد.