بررسی خواص فیزیکومکانیکی و رهایش پلیمرهای کامپوزیتی حاوی آنتی اکسیدان طبیعی کاتچین

کیتوزان پلیمری طبیعی است که به طور معمول از پوسته کیتینی سخت پوستان دریایی استخراج می گردد و قابلیت تشکیل فیلم را دارد. پلی وینیل الکل پلیمری سنتزی و زیست تخریب پذیر است که می تواند در اختلاط با پلیمرهای طبیعی جهت بهبود ویژگی های ساختاری مورد استفاده قرار گیرد. تولید نانوذرات کیتوزان به روش ژل شدن یونی صورت گرفت و نانوذرات با میانگین اندازه 69/92 نانومتر  و پتانسیل زتا 30/3+ میلی ولت جهت کاربرد در فیلم ترکیبی مورد استفاده قرار گرفتند. پس از اختلاط نسبت های مختلف پلی وینیل الکل با کیتوزان (1:3، 1:1 و 3:1)، محلول های حاصل با نسبت های مختلف نانوذرات (0، 2، 4، 6) میلی لیتر ژل کیتوزان در 100 میلی لیتر محلول فیلم مخلوط شدند و گلیسرول به نسبت 25 درصد وزنی / وزنی پودر خشک فیلم اضافه شد و سپس در قالب ریخته شد و در دمای 40 درجه سانتی گراد در آون خشک شدند. نتایج نشان داد که به طور کلی افزایش نسبت پلی وینیل الکل و کاربرد نانوذرات در ساختار پلیمر سبب بهبود ویژگیهای فیزیکومکانیکی فیلم ها گردید. نتایج طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه نشان داد که برخی برهمکنش ها بین شبکه پلیمری و نانوذرات صورت گرفته است. نتایج گرماسنجی وزنی نشان داد که افزودن نانوذرات سبب افزایش جزئی پایداری حرارتی پلیمر نسبت به نمونه شاهد بدون نانوذره شد. نتایج رهایش در محیط شبیه ساز مواد غذایی پرچرب و کم چرب نشان داد که با افزایش نسبت پلی وینیل الکل سرعت رهایش کاهش یافت. همچنین افزایش نسبت نانوذره تا نسبت np4 سبب کاهش سرعت رهایش شد. هدف این پژوهش تعیین نسبت بهینه دو پلیمر و میزان اختلاط نانوذرات کیتوزان حاوی آنتی اکسیدان طبیعی کاتچین جهت استفاده در بسته بندی مواد غذایی است.