مطالعه اپیدمیولوژیک مرگ سالمندان ایران در دوره زمانی 1390 تا 1396 با استفاده از شاخص سال های عمر از دست رفته ناشی از مرگ زودرس

گذار ساختار سنی باعث افزایش جمعیت سالمندان و گذار اپیدمیولوژیک باعث تغییر و تجمع بیماری ها و مرگ ها در سنین سالمندی می شود. در پژوهش حاضر قصد بر مشخص نمودن وضعیت علل مرگ و تغییرات آن در جمعیت سالمند [بالای 60 سال] ایران در دوره زمانی 1390 تا 1396 است.

روش تحقیق تحلیل ثانویه داده های جمعیت سرشماری و داده های مرگ ثبت شده در سازمان ثبت احوال است. داده های مرگ بر اساس طبقه بندی استاندارد بین المللی [ICD10] استخراج شده و به تفکیک جنسیت و در گروه های سنی در جمعیت سالمندان تحلیل شده است. با استفاده از میزان سال های عمر از دست رفته [YLL]، مرگ آوری هر بیماری مشخص شده و امکان مقایسه آن در طی زمان، جنسیت و سن به صورت استاندارد فراهم آمده است.

طی سال های 1390 تا 1396 بیش از 65 درصد کل فوت های کشور در سنین سالمندی رخ داده است. حدود نیمی از فوت سالمندان مربوط به بیماری های قلبی و عروقی بوده و سرطان ها و تومورها  و بیماری های دستگاه تنفسی با حدود 10 درصد در رده های بعدی قرار دارند. در سال 1395 سال های عمر از دست رفته برای مردان و زنان سالمند به ترتیب به مقدار 118027 و 1174054 نفر سال محاسبه شده است.

افزایش سن مرگ و رخ دادن حجم بالایی از فوت ها در سنین سالمندی نشان از طی شدن گذار اپیدمیولوژیک، و همراه با شیوع بیماری های مزمن و پدیدآمدن مرگ هایی با زمینه های کاملا اجتماعی است. توجه به سیاست گذاری اجتماعی در جهت بهبود سطح سلامت به ویژه برای سالمندان در این دوره ضروری است.