نقش فراموشی ناشی از هیپوپرفیوژن مغزی در رفتارهای مشابه افسردگی در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

اختلالات اضطرابی، افسردگی و دمانس در سنین بالا شایع است که ممکن است در اختلالات عصبی مختلف همپوشانی داشته باشند. استرس می تواند به عنوان یک ریسک فاکتور برای افسردگی طولانی مدت باشد. همچنین پیشنهاد می شود که افسردگی در بروز دمانس نقش دارد. بیشترین مشکل در دمانس فراموشی است. آیا فراموشی می تواند ریسک فاکتوری برای افسردگی باشد؟ با توجه به مکانیسم های زمینه ای مشترک در ایجاد این اختلالات، هدف از این مطالعه بررسی نقش فراموشی در ایجاد افسردگی است. 

مواد و روش ها:

 48 موش صحرایی ویستار به دو گروه اصلی (A-شم و B-مداخله) و چهار زیر گروه (C-کنترل، D-استرس مزمن ملایم، E-هیپوپرفیوژن بدون استرس، F-هیپوپرفیوژن توام با استرس ملایم) تقسیم شدند. انسداد دایم دوطرفه شریان کاروتید مشترک برای القای هیپوپرفیوژن مغزی انجام شد. آزمون ماز شعاعی و روش استرس مزمن ملایم غیر قابل پیش بینی به ترتیب برای بررسی فراموشی و افسردگی استفاده شد. آزمون شنای اجباری برای بررسی شدت افسردگی و در نهایت شمارش نورونی برای ارزیابی تخریب سلولی در ناحیه CA1 هیپوکامپ استفاده شد. 

یافته ها:

 هیپوپرفیوژن مغزی باعث فراموشی می شود و به طور معنی داری میانگین تعداد سلول های ناحیه CA1 هیپوکامپ را کاهش می دهد. هیپوپرفیوژن مغزی و استرس به صورت معنی داری بروز رفتارهای مشابه افسردگی را افزایش داد. 

نتیجه گیری:

فراموشی ناشی از هیپوپرفیوژن مغزی می تواند خطر ابتلا به افسردگی را به ویژه در شرایط استرس زا افزایش دهد.